برخی از فرهنگ های  آفریقای جنوبی که خوب است در تور آفریقای جنوبی بدانید :

فرهنگ

فرهنگ آفریقا توسط یک نظام کاملا” یکپارچه از ارزشهای اجتماعی مشخص می شود، از طریق فرآیندهای تاریخی اطلاع داده می شود که از سازمان اجتماعی خود پشتیبانی می کند. جالبترین ویژگی فرهنگ آفریقایی ماهیت تقریبا” یکدست از یک شبه زبان آفریقائی است، که عناصر غیر کلامی برقراری ارتباط آن برای تغییر مفهوم و انتقال احساس بکار می روند. همچون اروپایی های جنوبی، آفریقایی ها بیشتر حراف، گرم و متعهد می باشند. این شبه زبان آفریقایی در مجموعه ای از روابط تاریخی و باورهای معنوی باستانی ریشه دارد که در نسل، زبان، سیاست در حال شکوفائی، و نیز تراژدی های توامان برده داری و استعمار آفریقا جای گرفته اند.

گویشهای شبه زبانشناختی آفریقایی ها، و تنفسهای اجتماعی بنیادی به سادگی قابل تشخیص بوده و در یک فلسفه باستانی قوی و عمیقا” جا افتاده ریشه دوانده که حتی در مواجهه با جابجایی های گسترده اجتماعی و جغرافیای سیاسی حاصل از تغییر نمودار جمعیتی نیز مستلزم تداوم و تعالی آنها است.

فرهنگ نوین آفریقایی از طریق پاسخهای پیچیده به امپریالیسم عربی و امپریالیسم اروپایی بروز می یابد. در شروع اواخر دهه ۱۹۹۰، آفریقایی ها بطور فزاینده ای می خواستند هویت خود را مجددا” اظهار نمیند. خصوصا” در شمال آفریقا خودداری از پذیرش برچسب عربی یا اروپایی منجر به بک نوع سرریز تقاضاها برای پاسداشت زبانها و فرهنگ بومی آمازیغ در مراکش، مصر، الجزایر و تونس منجر شد. پیدایش (باور) همه آفریقائی گرائی از زمان افول آپارتاید، سبب افزایش تقاضاها برای حسی احیا شده از هویت آفریقایی گردید. در جنوب آفریقا، روشنفکران جوامع مقیم از اعقاب اروپایی بطور فزاینده ای به خاطر دلایل فرهنگی تا علل جغرافیایی یا نژادی هویت آفریقایی پیدا کردند. معروف است که برخی افراد، مراسم مذهبی انجام می دادند تا عضو جوامع زولو یا سایر شوند.

شباهتاهای میان فرهنگهای گروه های مختلف نژادی و ملی به آفریقا جلوه ای از همپوشانی فرهنگها بخشید. در واقع طبیعت فرهنگ آفریقایی شامل سلسله ای از عناصر مرتبط معنوی می شود. جایی که خطوط شکاف فرهنگی قرار می گیرند، آنها به سرعت به عناصر ستبر تر و انگیزه سازتری تمایل می یابند که معنوی گرایی آفریقایی را نشان می دهد. اما، خطوط شکاف فرهنگی، بین آن دسته از آفریقایی هایی بارز است که به سبکهای زنگی غربی یا باختری شبیه شده اند و نیز آفریقایی هایی که اصول اخلاقی و سنتی قدیم آفریقا را رعایت نموده یا به آن عمل می کنند.

بیشتر فرهنگ سنتی آفریقا در نتیجه سالها غفلت و سرکوب در اثر رژیمهای استعماری و نو استعماری نابود شده است. اکنون یک نوعی قیام در انجام کوششهایی برای کشف مجدد و بخشیدن مجدد شهامت به فرهنگ سنتی آفریقا تحت جنبشهایی صورت گرفته همچون رنسانس آفریقایی به رهبری تابو مبکی، تمرکزگرایی آفریقایی به رهبری گروه قدرتمندی از فرهیختگان از جمله مولفی آسانته و نیز تشخیص فزاینده ای از معنویگرائی سنتی از طریق جرم زدایی از وودوو (در غرب آفریقا) و دیگر اشکال معنویت. در سالهای اخیر فرهنگ سنتی آفریقا با فقر روستایی و کشاورزی برای معاش مترادف شده است.

فرهنگ مدنی در آفریقا، که هم اکنون با ارزشهای غربی همراه شده، تضاد بزرگی با فرهنگ سنتی مدنی آفریقا دارد که زمانی غنی بود و بر اساس استانداردهای نوین غربی دلخواه بوده است. شهرهای آفریقایی همچون لوآنگو، مبانزا کنگو، تیمبوکتو، تیبس مصر| تیبس، مروئه و دیگرشهرها به عنوان پررونق ترین مراکز شهری و صنعتی، پاکیزه، با طرحی مناسب، و پر از دانشگاه ها، کتابخانه ها، و معابد محسوب شده بودند. این تصویر از زندگی سنتی شهری در آفریقا تضاد عمیقی با شهرهای اروپائی داشت که آلوده، شلوغ و به هم ریخته بودند… ویژگیهایی که تا حدود زیادی حفظ شده اند.

اصلی و با دوامترین خط شکاف فرهنگی در آفریقا، جدایی بین روستا گرایی| روستا گرایان و کشاورزی| کشاورزان است. این فاصله هرگز مبتنی بر رقابت اقتصادی نیست و نبوده است، اما تا حدودی بر مبنای سیاست استعماری نژادگرایی است که روستاگرایان به عنوان یک نسل متفاوت که از کشاورزان پدید آمده اند می داند، و یک شکل از آپارتاید را بین دو فرهنگ در آغاز دهه ۱۸۸۰ اعمال نموده که تا دهه ۱۹۶۰ ادامه می یابد. اگرچه قدرتهای استعماری اروپا بطور گسترده ای صنعتی شدند، بسیاری از مدیران و فلاسفه ای که نوشته های آنها وجود استعمار را منطقی قلمداد می کرد، سیاستهای شبه علمی به نژادی و نژادپرستانه را بر روی آفریقایی ها طی آزمایشهای مهندسی انحرافی اجتماعی انجام دادند.

بیشتر دسته بندی مجدد نژاد پرستانه در آفریقایی ها جهت تناسب یافتن با الگوهای اروپایی، متناقض و ناهمگرا بوده است. اما، به دلیل مشروعیت بخشی به آنها و قوانینی که از این سیاستها وضع شده که دارای پشتوانه نیروی پلیس، اثبات علمی و قدرت اقتصادی بوده، آفریقایی ها یا با ایستادن در برابر قوانین جدید، واکنش نشان دادند، یا آنها را به نفع (ایده) همه آفریقائی گرایی رد کردند. تمامی اعضای جوامع وافراد آفریقایی از طریق هیئتهای استعماری به نژادی مورد سنجش قرار گرفتند و هویتها و اصالت نژادی آنها بر اساس دانشی نامعلوم مجددا” تعیین گردید. مدارس کلا” مشابه اروپائی ها در برخی جنبه های فیزیکی یا فرهنگی به تدریس پرداختند که نسبت به دیگر آفریقایی ها برتری داشت و شایسته امتیازات بیشتری بود. این مسئله از سوی دیگر اروپائیانی موجب خصومت شد سوسیالیستها و کمونیستها که آفریقایی ها را بر طبق گروه های مبهم می شناختند که بر مبنای معیارهای اروپایی الگوسازی شده بود.

ساده ترین راه برای تقسیم آفریقایی ها در راستای خطوط اقتصادی بود. روستا گرایان، کشاورزان، شکارچیان و آفریقایی های غربزده، همه به وضوح فرهنگهای قابل تشخیصی را تشکیل می دادند که هر کدام نقش متفاوت و از شکل افتاده ای را در سیاست نوین آفریقا ایفا می نمود. آفریقائی های غربزده، خصوصا” نوبی های سنگالی و سودانی از مراکز شهری چون داکار و خارطوم، به عنوان توده ای از ارتشهای استعماری علیه آفریقاییهای روستایی استفاده می شدند. روستاگرایان با ضبط همده فروشی سرزمینهای چرا به نفع امور کشاورزی به گروه های تندرو (افراطی) تبدیل می شدند. کشاورزان به خاطر زمین و آب با روستاگرایان پس از اقدامات سنتی سهم دهی در اثر سیاستهای استعماری از بین رفت، درگیر شدند.

علاوه بر این، حجم فزاینده ای از انسان شناسی نظری و دانش نژادی، باورهای کاذبی را راجع به برتری و حقارت آفریقایی ها با سوابق فرهنگی و اقتصادی متفاوت ایجاد نمود. اکثریت گسترده ای از طبقه فرهیخته در آفریقا از بیگانگان بودند و خواهان ارائه بازنمایی هایی غیر بومی و برون سرزمینی از آفریقا بودند. اعمال احکام و سیاستهای دولت موجب تولید آثاری شد که تعصبات استعمارگران اروپایی را مورد تایید قرار می داد.

هنر و معماری آفریقا بیانگرتنوع فرهنگهای آفریقایی می باشند. قدیمی ترین نمونه های موجودهنری در آفریقا مهره های ۷۵هزار ساله ای می باشند که از صدفهای ” ناساریوس” ساخته شده و در غار بلومبوس کشف شده اند. هرم کبیر گیزا در مصر بلندترین سازه معماری جهان برای مدت ۴هزار سال تا زمان ساخت برج ایفل بود. مجموعه اتیوپیایی کلیساهای یک پارچه در لالیبلا درکلیسای سن جرج نمونه ای از آن است، به عنوان یکی از عجایب دیگر مهندسی می باشد.